Thema 2018: Vrucht van de Geest

Vriendelijkheid

Er is al veel gesproken over het thema 'vriendelijkheid' deze maand, als onderdeel van de vrucht van de Heilige Geest. Ook ik heb er mijn gedachten over laten gaan.

Vooral na de laatste preek werd me zo duidelijk waarom we niet kunnen spreken van de vrucht'en' van de Geest in het meervoud. Want het één kan niet zonder het ander. Vriendelijkheid kan niet zonder liefde en zachtmoedigheid, bijvoorbeeld.  Als we, zoals Hedy zo mooi omschreef, de vrucht van de Heilige Geest zien als een sinaasappel die uit allemaal partjes bestaat, dan kan het ene partje niet zonder de invloed van het andere partje. Dingen moeten op hun plaats blijven in het juiste verband en omringd worden met de juiste dingen om te kunnen bestaan: naast elkaar èn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het woord 'vriend' is nadrukkelijk aanwezig in 'vriendelijkheid'.  Zou het zo zijn, dat bedoeld wordt dat we alle mensen om ons heen behandelen alsof het onze vrienden zijn? En hoe doen we dat dan: Vriendschap betuigen? Ik heb belangstelling voor mijn vrienden. Ik vraag hoe het met ze gaat en ik ben dan ook echt geïnteresseerd in hun antwoord. Het raakt me als het niet goed met ze gaat. Ik probeer oprecht iets opbouwends te zeggen als ze dat nodig hebben en als ik ze ergens mee kan helpen, dan zal ik dat niet laten.

Zou dat het zijn: Zo ook omgaan met de mensen om ons heen, is dat de bedoeling? Het is zeker een uitdaging. Probeer het eens...

Hoe reageert dat meisje bij de kassa als je een keer vraagt hoe het met haar gaat en die vrouw die je op straat zomaar een complimentje maakt met haar mooie blouse.... ? Hoe denk je dat de postbode zich voelt als je glimlacht en groet, wanneer je je medepassagier aandacht geeft in de metro. Kleine dingen, denk je, wellicht. Ik denk dat ze groot zijn en gróóts zijn. En dat ze het verschil kunnen maken tussen een goede en een minder goede dag voor iemand.

Het mooie van de vrucht van de Geest is, dat het levensveranderend is, ook als we ouder zijn of niet gezond en in onze eigen ogen wellicht erg passief vergeleken met een ander, actiever leven, dat achter ons ligt.  Als je even uit de running bent door omstandigheden werkt nog steeds die vrucht van de Geest in jouw leven en ben je een getuige. Zelfs in je zwijgen.

Mijn opa was een man van weinig woorden, maar vervuld van Gods Geest. En ik herinner me eigenlijk niets van wat hij ooit heeft gezegd, maar wel het oplichten van zijn ogen als ik binnenkwam. Vriendelijkheid maakt dat je je gezien voelt.

Iemand het gevoel geven dat hij of zij waardevol is, is onbetaalbaar. En vriendelijkheid, dat kleine wellicht door velen zwaar onderschatte aspect van de Geest.... dat kan een wereld van verschil maken voor de mensen om je heen.

Geduld

Niet in alle delen van de wereld is het oefenen van geduld een even grote uitdaging.

Mensen in warme landen hebben vaak een andere mentaliteit. Daar geen ongeduldig gedraai en gemopper, als ze in de rij staan. In plaats daarvan vaak een geduldige verdraagzaamheid. Tijd is gewoon iets dat voorbij gaat en niet het allerbelangrijkste in het leven.

Hoe anders is dat in de Westerse wereld. Tijd is voor ons enorm belangrijk.

Dit stukje schrijven, daagde mij ook uit om me er meer in te verdiepen en me af te vragen  wat geduld nu eigenlijk precies is. Is dat het vermogen om te wachten? Of het vermogen om góed te wachten en de juiste instelling te hebben tijdens dat proces? Ik denk het laatste.

Als je erover nadenkt, brengen we een groot gedeelte van ons leven door met wachten. Bij de bushalte, bij de kassa, in de wachtkamer van de tandarts, maar ook.... wachten op de baby die komt, op een ander huis, wachten tot we weer beter zijn en wachten  op... gebedsverhoring.

En wat is het moeilijk. Omdat het zo'n groot deel van onze tijd in beslag neemt, is het wel heel belangrijk dat we het goed leren.

God slaat 'geduld' hoog aan.  Het is één van de aspecten van de vrucht van de Geest, waarmee dan ook gelijk duidelijk is, dat we van onszelf nooit in staat zijn om zoveel geduld op te brengen als nodig is om ons leven 'goed' te leiden. We hebben van onszelf gewoon niet genoeg. Geduld gaat hand in hand met vertrouwen en met volharding. Als je weet dat je uiteindelijk aan de beurt zult komen, is het wachten minder moeilijk. Als je weet dat je gebed verhoord zal gaan worden (en als we werkelijk iets bidden naar Gods wil, dan mogen we daarvan uitgaan), dan mogen we met vertrouwen uitzien naar wat komen gaat.

Maar soms weet je het gewoon niet.

Gaat God mij genezen of is dit een aandoening die ik mijn leven lang zal hebben? Zal mijn partner ooit de juiste keus gaan maken? Lukt het om de begroting sluitend te krijgen dit jaar of gaan we failliet? Bovendien is God  een God van verhoringen, en regelmatig  is dat toch pas op het laatste moment. Hij daagt ons altijd weer uit om te vertrouwen en pas wanneer we onze voet op het water zetten en bang zijn dat we verdrinken.... komt er een oplossing. 

God hoort ons gebed, maar doet niet altijd wat we vragen. En dan komen we uit bij vertrouwen. We kunnen er niet op vertrouwen dat God altijd zal doen wat we vragen, maar wél dat Hij doet wat goed is en dat Hij alles wat er gebeurt en dat niet goed líjkt te zijn in onze ogen, zal gebruiken om ons mooier te maken, sterker, dapperder en om ons te laten groeien. God is goed. Hij doet goede dingen voor ons en de moeilijke dingen die Hij niet gestuurd heeft, gebruikt Hij in ons voordeel.

We ontkomen niet aan wachten en geduld is dus een hele belangrijke eigenschap. Jacobus 5: 7 vertelt ons het verhaal van een boer, die wacht op de oogst. Sta er eens bij stil hoeveel geduld er nodig is om een plant te laten groeien. Je leven gaat door. Je geeft water en je wacht en ondertussen doe je de gewone dingen van het leven terwijl je de natuur zijn gang laat gaan. De boer wachtte echter 'vol verwachting', staat er (Passion Vertaling).  Hij wist dat er een opbrengst zou zijn en hij vertrouwde daarop.

 Zodra je vraagt of God je wil leren om geduldiger te zijn, krijg je uitdagingen op je pad. Geduld groeit door het te 'oefenen'. Je moet het in praktijk brengen om er beter in te worden.  Maar wat een oogst, als we het leren. Dan leven we niet meer zo in het 'straks', maar meer in het 'nu'.  Hoewel ons leven op aarde voor een groot deel wordt bepaald door onze visie en hoop op een toekomst die van een totaal andere dimensie zal zijn, leven we  nog steeds wel hier en nu. En 'nu' is altijd het moment dat het meest actueel is. We hebben geen invloed meer op wat voorbij is.  We kunnen geen el aan onze lengte toevoegen door ons zorgen te maken over morgen.  We zijn geschapen om in dit moment te leven.

Accepteer het 'nu', ook als dat een tijd van wachten is.

God is 'Ik ben'. God is in het heden en Hij wil dat wij ook in het hier en nu leren leven. Niet met onze blik op oneindig als het moeilijk is, maar met onze blik gericht op Hem, in geduldig vertrouwen, vol verwachting. Want God doet wat goed is op Zijn tijd.

Vrede

Momenteel  schrijf ik, op verzoek, iedere maand een stukje over een van de aspecten van de vrucht van de Heilige Geest.

Deze maand gaat het om 'vrede'. Hoewel ik de stukjes meestal algemeen houd, kan ik hier niet over schrijven zonder dat het persoonlijk wordt en eigenlijk meer een getuigenis is, dan alleen maar een 'stukje'.

Vrede! Wat hebben we daar behoefte aan.  Wat heb ik daar persoonlijk behoefte aan!

Bij vrede denk je aan de afwezigheid van strijd, aan harmonie en aan rust. Toch is dat niet altijd wat de realiteit is in dit leven en zeker niet in een leven met God. Ik ervaar vrede echt altijd, maar op een dieper niveau, dat zeker niet altijd hand in hand  gaat met hoe mijn leven er - oppervlakkig bezien - uit ziet. Ik heb vrede met God. Dát is mijn grootste goed. God staat aan mijn kant en Hij heeft het laatste woord. Dat geeft inderdaad een diepe, innerlijke rust in mijn geest.

Tegelijkertijd is er altijd strijd in ons leven. Er is nu eenmaal een tegenstander die er alles aan doet om die vrede te roven. Volgens de bijbel is dat ook reëel. Er ís strijd. We worden opgeroepen om de góede strijd te strijden. Met God aan onze kant. We moeten daar ook op voorbereid zijn en ons toerusten met de juiste wapens en verdedigingsmechanismen (Efeziërs 6). Die strijd mogen we aangaan in vertrouwen, want God rust ons toe op een manier die het mogelijk maakt om altijd te overwinnen.

Het lijkt tegenstrijdig. Een leven van vrede, van rust en tegelijkertijd: strijd. Want het is immers allemaal volbracht. Jezus stierf aan het kruis om de tegenstander definitief uit te schakelen en te ontmantelen en over hem te zegevieren. Dat is gebeurd. Toch kunnen we niet ongewapend en onbeschermd door het leven en moeten we altijd zijn voorbereid op aanvallen van een (weliswaar verslagen) vijand, die weet dat zijn laatste uur geslagen heeft, maar van wie de laatste stuiptrekkingen nog behoorlijk wat onrust en schade kunnen veroorzaken.

Wat mij persoonlijk betreft is dit heel actueel. Ik heb al mijn leven lang last van een angststoornis.

Ik groeide op als een kind dat net wat gevoeliger was en dat net wat extra aandacht nodig had. Mijn ouders hadden een erg druk eigen bedrijf dat financiëel niet goed liep en dat veel van hun aandacht vroeg en bovendien hadden ze een erg slechte relatie. Hun aandacht ging dus niet in eerste instantie naar het kind dat juist wat extra ondersteuning  nodig had. Ik neem hen dat niet kwalijk. Het leven gaat zoals het gaat. Het had wel gevolgen.  Ik wist niet goed  hoe ik dingen aan moest pakken en voelde me vaak aan mijn lot overgelaten en alleen. Hoe moest dat nou: leven? Ik probeerde maar wat en niet altijd met goed resultaat. Ik vond het leven groot, moeilijk en beangstigend. Helaas is dat iets dat op de een of andere manier wortel heeft geschoten in mijn persoonlijkheid, tijdens het opgroeien. En dan is het er gewoon: Angst. Als onderdeel van je bestaan. Niet dat God dat wilde! Het is gewoon een van de resultaten van een gebroken wereld.

 Als ik de juiste medicatie gebruik en mijn leven rustig en overzichtelijk is, kan ik best vrij goed functioneren. Als in een van die twee aspecten iets mis gaat, ben ik uit balans en ervaar ik veel angst. Irreële angst, want er is niets concreets aan de hand. De angstgevoelens zijn er gewoon.  Dan kan ik minder vaak naar de kerk, is mijn leven klein en moet ik mijn best doen om de eenvoudige, gewone dingen van het leven door te laten gaan.

Toch heeft dat niets te maken met vertrouwen. Ik vertrouw op God en Ik weet dat Hij alles in de hand heeft. Uiteraard heb ik vragen. Waarom is dit er nog? Ik ben een kind van God.  Waarom neemt God die stoornis niet weg? Ik kan niet tellen hoe vaak ik daarom gebeden heb en hoe vaak ik ervoor heb láten bidden.

Toch is het er nog steeds.  De wereld is niet zoals deze oorspronkelijk was bedoeld. De gevolgen van de zondeval zijn aanwezig in ieders bestaan.  Iedereen ervaart 'hobbels' op zijn weg door het leven en dit is blijkbaar (nog) de mijne. Ik schrijf bewust 'nog', want ik houd hoop. God is een God van genezing en bevrijding. Hij is groter dan mijn angst en zeker groter dan mijn nood.

Dus ja. Ik ervaar momenteel veel angst. En ja. Ik ervaar vrede. Omdat God groter is. Omdat er altijd hoop is. Omdat God het in de hand houdt. En daarmee wil ik ook jou bemoedigen. God is erbij. Wat er ook speelt in jouw leven. Gods vrede is groter dan jouw nood. Hij heeft het laatste woord en dat laatste woord is altijd goed!

 

Vreugde

Vreugde. Blijdschap. En dat dan …. altijd. Het lijkt een utopie. Een droombeeld, dat niet verwezenlijkt kan worden. Dwars door alles heen 'blij' zijn? Ondanks alles vreugde ervaren?

Hoe moet dat dan? Hoe kan dat waar zijn?

Ook al lijkt het tegenstrijdig om vreugde te voelen in moeilijke omstandigheden, toch kán het. En dat is iets dat God in ons geeft door de Heilige Geest, maar waar we ook in kunnen groeien door ons bezig te houden met de juiste dingen. Vreugde!

Geen naïef gevoel dat los staat van de dagelijkse werkelijkheid. Geen gevoel dat is gebaseerd op de illusie van een probleemloos leven. Maar dwars door alles heen, gegrond in de wetenschap dat God van ons houdt, bij ons is, aan onze kant staat en ons ondersteunt in alle dingen waar we doorheen moeten.

Bovenal... blijdschap omdat we weten dat we gered zijn, verlost zijn. Vreugde die geworteld is in dankbaarheid. Het is volbracht. God zond Zijn zoon Jezus, die Zijn leven gaf voor ons. We mogen zómaar naderen tot Gods troon, elke dag. En dan is God daar, wachtend op ons. Hij schenkt ons al Zijn aandacht en begrip en geeft nooit 'niet thuis'.

Daar word je blij van op een dieper niveau dat alle dagelijkse beslommeringen overstijgt. Die zekerheid is de basis van een blijdschap die blijvend is en die los staat van wat er op dit moment allemaal in je leven speelt.

Het is niet de blijdschap van de wereld, die onlosmakelijk verbonden is met gebeurtenissen.  Het gaat dieper. Het betekent dat je soms zomaar kunt zingen, als niets in je leven daar aanleiding voor lijkt te geven. En dat je zómaar kunt danken, terwijl er op het oog zoveel te vragen is en zoveel te mopperen. Vreugde die groter is dan wat er zich in ons leven afspeelt. Vreugde die we vinden bij Gods aangezicht.

De naam van de Heer is een sterke toren, leert de bijbel ons in  Spreuken 18:10. Een toren is niet zomaar een uitzichtpunt, waar je op kunt klimmen om het uitzicht te bewonderen. Het is een vesting: een plek waar je veilig bent, wanneer er een aanval dreigt. En wat vinden we op die veilige plek?  Overvloed van vreugde. (I Petrus 1:8)

Niet een beetje vreugde. Niet net genoeg om een vage glimlach op ons gezicht te toveren. Meer dan dat: overvloed. En daarin schuilen mag. Kán. In Gods armen. In de vreugde, die alles overstijgt.

Wat een prachtig cadeau.

 

Liefde

God is liefde. Het kan dus niet anders dan dat een onderdeel van de vrucht van de Heilige Geest óók liefde is. Als Gods Geest in ons werkt, dan maakt die ons liefdevol.

Toch hebben we vaak maar een éénzijdig beeld van liefde. We denken aan iets dat zachtaardig is en mild, warm, veilig. Passievol. We denken aan vlinders en voornamelijk aan een gevoel. En dat is liefde ook allemaal. Het heeft echter ook een andere kant. Een kant die minder aardig 'lijkt', maar het wel is. Soms is liefde namelijk streng, soms duldt liefde geen tegenspraak en soms zet liefde ons voor het blok. Liefde kan dingen zeggen die je niet horen wilt en je een kant uitsturen waar je helemaal niet heen wilt gaan.

Het is voor ons, schepselen, heel lastig om dit te herkennen als liefde, maar als je de vergelijking maakt met hoe ouders voor hun kinderen zorgen, wordt het al wat makkelijker te begrijpen. Ouders sturen hun kinderen (als het goed is) zó, dat ze evenwichtige volwassenen worden die in staat zijn goede keuzes te maken en die zich niet in alles laten leiden door hun gevoel. Soms moet je dingen verbieden die kinderen liever wel willen doen en ze stimuleren om te doen wat ze liever willen laten. Dat vraagt om ferme maatregelen en een wat 'hardere' hand. Anders kiezen kinderen voor de makkelijkste weg. En wij, volwassenen, zijn vaak niet anders. Als God ons niet in een bepaalde richting duwt, laten wij ons ook liever meevoeren door de stroom.

Nu is God met Zijn Geest gekomen en heeft die in ons uitgestort. En één van de karakteristieken die God  in ons geeft is deze liefde. Geen soft gedoe. Geen 'altijd maar aardig zijn' en glimlachen. God verlangt naar echte liefde, die geen gevoel is, maar die bestaat uit daden en die zich vertaalt in de praktijk. Liefde is een werkwoord, geen statisch gegeven. Het is niet iets dat je voelt maar iets dat je doet.

Liefde durft eerlijk te zijn, ook als je dat moeilijk vindt en durft dingen te benoemen als dat nodig is (alleen zorgvuldig en niet op een akelige manier.) En soms moet het 'hardere' liefde zijn, die standvastig blijft bij de eigen mening en zich niet omver laat blazen door argumenten die niet steekhoudend zijn. Liefde die niet gegrond is in medelijden of angst voor confrontatie en ook niet in gevoelens.

Liefdevol met elkaar omgaan... dat is  het gevolg van de groei in karakter, die de Heilige Geest in ons uitwerkt. Dat is wel even wat anders dan elkaar alleen vriendelijk groeten na de dienst. Dat is concreter en lastiger, maar hier groeien we door.

Willen we dat? Durven we dat? Groeien in die liefde?

Een filter van liefde

Als je kijkt naar jezelf, wat zie je dan?  Een stoere man met een grote mond? Een goede leerling met hoge cijfers (en faalangst)? Een stotterend meisje met heel veel tekst die niet  uitgesproken kan worden? Misschien. Ik zag vroeger een meisje met een grote neus en knokige knieën.

We hebben allemaal de neiging om in te zoemen op onze onvolkomenheden. Op die dingen die juist niet helemaal goed uit de verf zijn gekomen.

Wat denk je. Kijken ouders ook zo naar hun kinderen? Als je vader of moeder bent, dan weet je dat dat niet zo is. Je kijkt naar je kinderen door een filter van liefde. Dat maakt dat alles er anders uit ziet. Je bent vaak de grootste fan van je eigen kind en zo kijkt God ook naar ons: door een filter van liefde én door een filter dat alle zonde opvangt. Omdat de Here Jezus is gestorven voor alles wat wij ooit fout hebben gedaan. Jezus  filtert alle onrechtmatigheden eruit voor Gods blik jou bereikt. God ziet je stralend, zonder vlek of rimpel. En wat zo mooi is....is dat we mogen leren om naar onszelf te kijken door Gods ogen.

Wauw. Wat zie je dan? Iemand die belangrijk is. Geliefd en gewenst. Mooi! Zo mooi! God vindt ons geweldig, besef je dat? God had er álles voor over om dichtbij ons te zijn en om een relatie met ons te kunnen hebben. God wil niet je kennis zijn, of een verre Vriend. Hij wil een diep en heel persoonlijk contact met je!  En Hij kwam zo dichtbij als iemand maar kan komen. Hij biedt zelfs aan om IN ons te komen wonen. Dichterbij kan niemand zijn.

Een méns heel dichtbij kan misschien wel eens  bedreigends voelen. Maar Gód heel dichtbij? Dat is juist zó veilig. Want God weet het allemaal en Hij houdt toch van je. Natuurlijk ziet Hij je imperfectie:  je getob met dingetjes, je te grote mond, je te kleine hart. Je bent een schepping in ontwikkeling. God weet dat allemaal, maar Hij rekent het je niet meer aan.

Dus wat ziet God? Jou! Die prachtige creatie, boordevol potentie. God is je grootste fan. Hij vindt jou gewéldig! En dat is ook wat jij mag zien, als je in de spiegel kijkt. Het lijkt misschien een beetje raar, maar je mag enthousiast zijn over jezelf, want dan ben je enthousiast over het werk van de Here God. En óf Die mooie dingen maakt! Jou, bijvoorbeeld!

 

Getuigenis Tracy Kamara

Ik ben Tracy Kamara  en wil een getuigenis geven als bemoediging voor degene, die zich op een donker en moeilijk pad in het leven begeven. Allereerst, wil ik zeggen dat God goed is en machtig om het onmogelijke te doen.

Ik ben werkzaam bij de TZorg. Vorig jaar, 2016, ging één van mijn cliënten door een zeer moeilijke periode heen in haar leven, vanwege de dood van haar enige zoon. Elke week, wanneer ik bij haar werkte, zag ik haar verdriet en pijn. Dus besloot ik haar te vertellen over Jezus Christus. In het begin wilde ze niets over Jezus horen, omdat ze niet kan geloven in een zorgzame Redder en God kan liefhebben, als Hij iedereen, van wie zij houdt, van haar heeft weggenomen.

Eerst stierf haar man. Een jaar later haar jongste dochter aan kanker. Aan het eind van hetzelfde jaar 2016, viel haar zoon van een ladder en stierf aan een inwendige bloeding. Haar tweede dochter is ongeneeslijk ziek en kan elk ogenblik sterven. “Dus, alsjeblieft, praat niet met me over je Christus”, zei ze. Ik begreep haar pijn en dacht de hele week  aan haar. Ik was bezorgd om haar.

Op een zondag, tijdens een bidstond, vroeg één van de oudsten van onze kerk of iemand een gebed nodig had. Ik stak mijn hand op en vertelde over mijn bezorgdheid om mijn cliënte. De gebedsgroep adviseerde mij om voor haar te blijven bidden en naar God te luisteren, hoe Hij mij zal leiden.

Een week later groette ik haar en ging aan het werk. Tijdens het werk bleef ik in mijn hart bidden en in mijn gedachte repeteerde ik in het Nederlands wat ik tegen haar zou zeggen, vóórdat ik naar huis ging. Ik was klaar met werken en wilde naar huis gaan, zonder haar iets te zeggen, omdat ik zenuwachtig en bang was dat ze niet naar me zou luisteren. Maar toen ik de deur opendeed om naar buiten te gaan, voelde ik door een kracht weer naar haar terug gedrongen. Ik vroeg aan haar: “Mag ik een minuutje van u vragen om een woord van gebed uit te spreken?” Ik was verbaasd toen ze zei dat het goed was. Ik heb haar hand gepakt en begon te bidden. Ik heb het gebed beëindigd door te zeggen “in Jezus Naam” en ik hoorde haar “Amen” zeggen. Daarna zei ze: “Ik waardeer het echt dat je gebeden had, want de dingen die je zei hebben mij getroost.” Toen ik op de klok keek, realiseerde ik me dat ik meer dan 5 minuten had gebeden. En ook nog in het Nederlands. Wat een wonderbaarlijke God hebben wij! Hij, die het onmogelijke mogelijk maakt.

Sindsdien, tot de dag van vandaag, bemoedig ik haar altijd met de woorden van God en ze luistert. Alle eer is aan Jezus.

Gebed is het antwoord op onze vragen.